Rozdział 58.

Zdążyłam nalać soku do szklanki a zapikał mój telefon informując mnie o nadejściu smsa. Odczytałam wiadomość, która była od Nathana, że czeka na skype. Zabrałam więc szklankę ze sobą i poleciałam na górę. Usadowiłam się wygodnie na łóżku kładąc laptopa na kolanach oczekując aż się włączy. W międzyczasie starałam się uspokoić głaskaniem Ann, która fikała mi w brzuchu jak poparzona. Ziewnęłam jeszcze przeciągle i w końcu ukazała mi się wyczekiwana ikonka, że dzwoni Sykes.
- Heeeeeeeeeej! - krzyknęłam rozpromieniona nim jeszcze zdążyła się załadować jego mordka na moim monitorze.
- Cześć skarbie - uśmiechnął się. Też leżał na łóżku i widać było, że dopiero co wstał, bo oczka miał jeszcze malutkie i zaspane. Na dowód moich domniemywań przeciągnął się słodko i ziewnął delikatnie
- Oh jaki śpiący królewicz - zaśmiałam się
- No bo wstałem dopiero- tłumaczył się - Jak się czujesz?
- Właściwie to sama wstałam z drzemki niedawno. Tom mnie obudził
- Jak to? - zdziwił się - Tom?
- Nooo tak. - uśmiechnęłam się - Dostał ode mnie prezent, więc zadzwonił podziękować
- Jak od ciebie prezent dostał?
- Kels mu przekazała
- To Kelsey tu jest? - otworzył szeroko oczy
- No niespodziankę mu zrobiła. No chyba nie myślisz, że jego urodzin by z nim nie spędziła?
- No nie wiem, mówiła, że nie może, bo jakieś tam sprawy miała, więc myślałem, że jej nie będzie
- Pozory, kochanie - puściłam oczko - W każdym bądź razie, Kels dała mu prezent ode mnie i...
- Nic mi nie mówiłaś, że szykujesz dla niego prezent - przerwał mi
- Oj no bo nikomu nie mówiłam, miała być niespodzianka
- No ale mi nie powiedziałaś?!
- No tobie, tobie - zaśmiałam się - Jeszcze byś mnie wydał i co?
- Skarbie.. - zrobił pobłażliwą minę - Ja? Wydać? CIEBIE?! No błagam...
- Dooooobrze, skończ już - zaśmiałam się - Bo mam inną nowinę do przekazania
- No to słucham - poprawił się i usiadł wygodniej
- Pogodziłam się z Tomem
- Oooooooo serio? - ucieszył się
- Mhm - uśmiechnęłam się - Topór wojenny zakopany i mam nadzieję, że chłopak wam tam odżyje
- No też mam taką nadzieję, bo ciężko było z nim wytrzymać przez ten tydzień... - pokręcił głową
- Ale byliście wyrozumiali mam nadzieję?
- Jasne - uśmiechnął się - Dobra, powiedz mi jak tam u ciebie? Jak malutka?
- Jak widzisz - pokazałam na brzuch, który był pomiędzy moją twarzą a laptopem - Kręci się niemiłosiernie i nie daje mamie normalnie funkcjonować
- Oooo... skarbeczku bądź grzeczna. Nieładnie tak mamusi dawać popalić jak jeszcze cię nie widzi! Tęsknię za wami - spojrzał w kamerkę smutno
- My też tęsknimy, Nath... - westchnęłam - Wiecie już kiedy wracacie? Czy to jeszcze w ciągu dalszym temat tabu?
- No nie do końca wiadomo... - spuścił wzrok - Trochę zamieszania tu i mamy trochę spotkań, nagrań... Ja jeszcze więcej będę miał od reszty pracy
- Jak to? - zdziwiłam się
- No bo właśnie wczoraj Scooter mi powiedział, że planuje dla mnie duet
- Ooo z kim?
- Z Arianą Grandę. Kojarzysz? - zapytał a ja pokręciłam przecząco głową - No trudno... No ale w każdym razie mam z nią nagrać duet i zrobić teledysk
- Ale jak to... Przecież jesteście zespołem i w ogóle... Planujesz karierę solową? - zdziwiłam się
- Nieee - zaśmiał się - No coś ty. Po prostu Scooter też jest jej menagerem i tak sobie to wymyślił. To jednorazowa akcja, spokojnie.
- Mhm... A ten... - zaczęłam bawić się palcami - Poznałeś już tę Arianę?
- No poznałem
- I jaka jest? - spojrzałam na niego nieśmiało
- Czyżbyś odczuwała nutkę zazdrości? - uśmiechnął się szeroko
- Ja? Niieeeeeeeeee
- Jaaasne - zaśmiał się - Kochanie, nie musisz być zazdrosna
- No i nie jestem przecież!
- Ehe... Widzę ten wzrok - dalej się nabijał
- Śmiej się śmiej! Ja po prostu się boję, że jakaś mi cię zabierze
- Skarbie... Kocham tylko ciebie - uśmiechnął się czule
- Mam taką nadzieję - westchnęłam i spojrzałam na niego z takim samym uśmiechem
- Dobra, będę się zbierał, bo muszę się ogarnąć i lecieć do studia
- Myślałam, że macie wolne dzisiaj
- Chłopaki tak, ja nie... - wykrzywił się
- Aha... Czyżby uroczy dzień w towarzystwie niejakiej panny... jak ona miała?
- Ariana - zaśmiał się - Zazdrośniku
- Oj tam, oj tam! Ale z chłopakami będziesz się dzisiaj bawił mam nadzieję?
- No pewnie. W końcu urodziny kumpla!
- To się cieszę. No dobra... To ogarniaj się tam, a my - spojrzałam na brzuch i się pogłaskałam po nim - Może coś zjemy?
- Koniecznie - uśmiechnął się - Uważaj na siebie, dobrze?
- Cały czas uważam przecież. A ty się pilnuj, dobrze?
- Dobrze - pokiwał głową
- I bawcie się dobrze dzisiaj, uchlejcie Toma do nieprzytomności, ty lepiej za dużo nie pij i opiernicz Izkę ode mnie, że się nie odzywa w ogóle.
- Ona chodzi i mówi to samo - zaśmiał się - Że się do niej nie odzywasz
- To ona jest moją ciotką, więc to ona powinna się martwić
- Coś racji w tym jest - uśmiechnął się - Dobra, śmigam - ziewnął - Kocham cię
- Ja ciebie też - odpowiedziałam czule
- Później napiszę
- To będę czekać, pa
- Pa - uśmiechnął się jeszcze i zniknął z ekranu, a ja od razu weszłam w internet i wygooglałam pannę Grande
- Ooooo, no nieźle... - powiedziałam pod nosem. Skubana jest... ładna. A nawet mało powiedziane... Spojrzałam na swój wystający brzuch i w myślach przedstawiłam siebie obok niej i nabrałam takich kompleksów, że trzasnęłam z hukiem laptopem i odrzuciłam go gdzieś na łóżko.
- Kochanie, nie wiesz czy Kels już doleciała, bo miała dać znać a nie odbiera telefonu? - do pokoju weszła Nareesha
- Doleciała szczęśliwie, wszystko w porządku - odpowiedziałam
- Coś się stało? - zapytała widząc mój obojętny wyraz twarzy
- Nie, no co ty - wymusiłam uśmiech, ale mulatka nie dała się tak łatwo zbyć
- No przecież widzę - usiadła obok mnie - Co tam się stało? - spojrzała przenikliwie, a ja westchnęłam ciężko wiedząc, że i tak to ze mnie wydusi
- No bo... Nareesha - spojrzałam na nią twardo - Wyglądam jak wieloryb - wykrzywiłam się
- Co ty w ogóle gadasz? Jesteś w ciąży, więc czego oczekujesz? Płaskiego brzuszka? - zaśmiała się
- No nie, ale... Nathan będzie nagrywał z tą całą Arianą, a ona jest jak patyczek, śliczna i do tego bez dziecka...- powiedziałam cicho
- Aaaaaaaaa no to ja już wiem, co się dzieje - uśmiechnęła się szeroko - Jesteś zazdrosna i boisz się, że zabierze ci Nathana, tak? - zapytała a ja tylko na nią spojrzałam nie odpowiadając - Kochana - zaśmiała się i przytuliła mnie - No błagam cię... Po pierwsze, Nathan nigdy by cię nie zostawił, po drugie, co według ciebie ona ma czego ty nie masz?
- Jest taka śliczna... - jęknęłam
- A ty prześliczna! Kobieca, z cudownymi kształtami i szczególnie jest jedna rzecz, której ona nie ma i na pewno mieć nie będzie
- Jaka? - zapytałam nie rozumiejąc co ma na myśli
- Miłości Nathana - uśmiechnęła się - To ciebie kocha, głuptasie
- No może masz rację - kąciki moich ust uniosły się lekko do góry - Co nie zmienia faktu, że wyglądam teraz jak wieloryb
- Szczerze mówiąc dziwiłam się, że wcześniej na to nie narzekałaś, bo kobiety w ciąży z reguły w końcu łapie ten kompleks na punkcie wyglądu i już martwiłam się, że z tobą jest coś nie tak, ale mnie uspokoiłaś - zaśmiała się - Skarbie, wyglądasz cudownie. A ten brzuszek dodaje ci tylko uroku. Poza tym, wolałabyś nie mieć Ann, ale za to dalej swój dawny wygląd?
- No nie... Cieszę się, że ją mam
- No więc właśnie. Urodzisz ją i znów wrócisz do dawnej sylwetki - uśmiechnęła się - To tylko przejściowe - mrugnęła okiem
- No dobra - westchnęłam ze śmiechem - Wbiłaś mi co nieco do głowy. Kochana jesteś - przytuliłam ją
- Chodź, zjemy coś, hm? - zapytała
- Jasne, umieram z głodu - westchnęłam i razem zeszłyśmy do kuchni dołączając do Sylwii.

Kilka dni później wstałam w dość podłym humorze, bo nie dość, że Ann wierciła mi się i nie pozwalała się wyspać, to jeszcze pogoda była nieciekawa i zapowiadało się na deszczowy, pochmurny dzień. Jak co rano najpierw napisałam do Nathana, żeby powiedzieć mu dzień dobry i zapytać jak mija mu dzień, a dopiero potem leniwie zwlekłam się z łózka i poszłam ogarnąć się do łazienki. Ogarnęłam się jako tako, a potem się ubrałam i zeszłam na dół. Dziewczyny musiały jeszcze spać, bo nikogo nie było w kuchni, więc zrobiłam sobie ciepłej herbatki i zalałam płatki mlekiem, które spałaszowałam na śniadanie. Nie chciało mi się totalnie nic, więc z kubkiem w ręce poszłam do salonu polenić się przed telewizorem. Skakałam po kanałach i nic ciekawego nie przykuło mojej uwagi do czasu, w którym mignął mi na ekranie Nathan. Zatrzymałam się na tej stacji i zwiększyłam głośność wsłuchując się o czym mówi prowadząca program:
- Nathan Sykes, jeden z członków znanego zespołu The Wanted ostatnio widywany jest z Arianą Grande. Jak udało nam się dowiedzieć nagrywają razem piosenkę, która promować będzie film Dary Anioła: Miasto Kości. Młodzi wokaliści będą nagrywać również wspólnie teledysk do tej piosenki. Fani są zachwyceni i już pojawiają się spekulacje o romansie Nathana z Arianą. Na zdjęciach widać, że dobrze czują się w swoim towarzystwie i naprawdę słodko ze sobą wyglądają, więc kto wie jak to się zakończy - mówiła i jednocześnie obok niej pojawiały się zdjęcia, na których był MÓJ chłopak w towarzystwie tej całej Grande... Wyłączyłam telewizor rzucając pilotem gdzieś na kanapę. Starałam się uspokoić, bo wiedziałam, że to tylko głupie gadanie mediów i tak dalej, ale kiedy się słyszy spekulacje na temat związku własnego chłopaka z kimś innym to nie da się tego przyjąć na spokojnie. Potrzebowałam powietrza i świeżego oddechu, więc złapałam telefon i portfel i wyszłam z domu z zamiarem zrobienia małych zakupów. Szłam powoli, z każdym krokiem uspokajając się coraz bardziej. Całe szczęście nie padało, nie wzięłam ze sobą parasolki i miałam nadzieję, że nie zacznie kropić dopóki nie wrócę do domu, bo nie widziało mi się przemoknięcie i nie daj boże przeziębienie, kiedy jestem w ciąży. Doszłam do małego skrzyżowania, rozejrzałam się szybko, nic nie jechało, więc weszłam na jezdnię. Nagle z prawej strony pojawił się samochód, który pojawił się nie wiadomo skąd. Ze strachem i przerażeniem odskoczyłam szybko do tyłu, przez co samochód we mnie nie wjechał i zdążył wyhamować.
- Nic pani nie jest? - kierowca wyskoczył nie mniej przerażony niż ja. Spojrzałam na niego spanikowana i już chciałam powiedzieć, że nie kiedy poczułam skurcz w brzuchu. Złapałam się za niego i jęknęłam z bólu.
- Może mnie pan zawieźć do szpitala? - jęknęłam
- O mój boże, pani rodzi?! - krzyknął i złapał pod ramię prowadząc do samochodu
- Mam nadzieję, że nie. To za wcześnie! - przeraziłam się i zaczęłam panikować. Wpakowałam się na tylne siedzenie i starałam się oddychać głęboko i modląc się w duchu, żebym tylko nie urodziła. To o dwa miesiące za wcześnie! - Proszę jak najszybciej! - powiedziałam do kierowcy
- Za dwie minuty będziemy, szpital jest niedaleko. Proszę się uspokoić, który to miesiąc?
- Dopiero 7
- Moja żona też miała skurcze w 7 i w szpitalu się nią zajęli i wszystko było w porządku, proszę się nie martwić
- Oby - jęknęłam po kolejnym sprawiającym ból skurczu. Tak jak powiedział ten facet, dwie minuty później byliśmy w szpitalu i pomógł mi dostać się do środka, gdzie od razu pielęgniarka posadziła mnie na wózku i zaprowadziła do sali, w której chwilę później pojawił się lekarz.
- Co się dzieje? - podszedł do mnie
- Nie wiem, mam skurcze - powiedziałam spanikowana
- Który to miesiąc?
- Dopiero 7
- Powstały samoistnie, czy coś na to wpłynęło?
- Chyba stres, o mało nie potrącił mnie samochód
- Dobrze, proszę głęboko oddychać i starać się uspokoić. Sprawdzimy zaraz czy z dzieckiem wszytko w porządku - powiedział i podłączył mnie do KTG, potem zrobił jeszcze USG i podczas wykonywania wszystkich badań, skurcze się uspokoiły i były bardzo delikatne aż w końcu zniknęły całkowicie
- Z dzieckiem wszystko w porządku, jeszcze nie jest gotowe na przyjście, bo nawet ułożone jest jeszcze nóżkami, a nie główką, więc wygląda na to, że zaczęła pani mieć po prostu skurcze przepowiadające - uśmiechnął się
- Co to znaczy?
- Macica przygotowuje się i można powiedzieć, że ćwiczy do prawdziwych skurczy porodowych. W większości przypadków nie są one aż tak silne, jak pani je odczuwała, ale podejrzewam że wpłynął na to stres. Dlatego musi się pani oszczędzać jak tylko się da i uważać. I przede wszystkim nauczyć się rozróżniać skurcze przepowiadające od porodowych, bo te pierwsze może panie mieć teraz częściej.
- A jak je rozróżnić? Da się jakoś?
- Przede wszystkim skurcz porodowy nabiera na sile i staje się coraz częstszy. A przepowiadający, tak jak pani teraz zauważyła był cały czas ten sam, a później delikatnie się uspokaja.
- No tak... - westchnęłam uspokojona - Czyli wszystko jest w porządku i mogę wrócić do domu?
- Jak najbardziej - uśmiechnął się - I proszę na siebie uważać
- Będę na pewno, dziękuję - odwzajemniłam gest i wyszłam z sali. Wyszłam ze szpitala i złapałam jedną z taksówek stojących przed nim. Nie chciałam ryzykować kolejnych ekscytujących przeżyć, więc wróciłam do domu samochodem.
- Gdzieś ty była? - zapytała Sylwia, kiedy weszłam do domu - Myślałyśmy z Nareeshą, że jeszcze śpisz
- A daj spokój - pokręciłam głową i udałam się do salonu, żeby opaść na kanapę
- Co się stało? - zaniepokoiła się i usiadła obok. Westchnęłam i opowiedziałam jej wszystko zaczynając od rewelacji, które usłyszałam w telewizji.
- Ty to nie możesz usiedzieć spokojnie?! - krzyknęła - Dorobisz się w końcu! Ciągle tylko chodzisz i albo się stresujesz albo się przemęczasz. Od tej pory siedzisz grzecznie na tyłku i na krok się nie ruszasz!
- Oj nie krzycz na mnie, wszystko jest w porządku...
- Skoro po dobroci nie rozumiesz jak wszyscy do ciebie mówimy, to będę krzyczeć! A co jeśli by nie było w porządku? Co jeśli teraz byś urodziła?
- Nie wiem... - odpowiedziałam cicho
- Nadia... Musisz dbać o siebie, żeby urodzić Ann całą i zdrową. Jeśli nie martwisz się o siebie, to zacznij o nią
- Ale przecież ja się martwię o nią cały czas! - zaprzeczyłam
- Jakoś nie widać - uniosła brew do góry - Ciągle się stresujesz, ciągle się przemęczasz... A to obiadek sradek, a to jakieś spacery ci w głowie... Ogarnij się!
- Czyli chcesz mi powiedzieć, że jestem złą matką? - zapytałam
- Dobrze wiesz, że nie.. - jęknęła - Po prostu o siebie nie dbasz zapominając, że jednocześnie wpływa to na Małą - powiedziała już miękko i spokojnym tonem przytulając mnie
- Masz rację - westchnęłam - Myślałam, że jestem twardsza niż jestem. Obiecuję, że od tej pory będę spokojnie leżała i nic nie robiła, ok? - uśmiechnęłam się lekko
- I to mi się podoba - puściła oczko - Jadłaś coś?
- Rano śniadanie. Gdzie Nareesha?
- Bukuje sobie bilet, bo leci do Sivy
- Ooo i ona nam ucieka do nich?
- No niestety
- A kiedy?
- Zależy jak jej się uda bilet kupić. Ale chce jak najszybciej, bo pozałatwiała wszystkie sprawy i chce skorzystać z wolnego
- Ale jej dobrze... - mruknęłam
- No nie? Dobra, idę zrobić jakiś obiad, a ty leż i odpoczywaj
- No dobra... - westchnęłam i położyłam się, a Sylwia poszła do kuchni. Wieczorem umówiłam się z Nathanem na skype i mimo że czułam się źle i humor mi nie dopisywał przykleiłam uśmiech na usta nie dając nic po sobie poznać. Nie chciałam go martwić, więc cały czas się uśmiechałam i mówiłam, że wszystko jest w porządku. Oczywiście milczałam na temat mojej dzisiejszej wizyty w szpitalu i wypytywałam go jak tam u nich. Nathan powiedział mi, że teraz mają kilka dni oddechu i skończył nagrywać już piosenkę i będą zaczynać z Arianą kręcić teledysk. Rozmawialiśmy ze sobą z godzinę aż w końcu moje dzisiejsze stresy dały znać i poczułam się tak zmęczona, że oczy same mi się przymykały mimo wczesnej godziny. Była dopiero 19, a ja już padałam. Pożegnałam się więc z Sykesem i poszłam wziąć szybką kąpiel po czym padłam na łózko i zasnęłam szybciej niż się spodziewałam...

Następnego dnia byłam już bardziej rześka i wypoczęta. Mimo dobrego samopoczucia Sylwia wsparta przez Nareeshę nie odpuszczała i cały dzień nie robiłam nic oprócz siedzenia albo leżenia i odpoczywania aż w końcu nuda, która mnie owładnęła koło 17 zmusiła mnie do drzemki. Oczy przymknęły mi się pomimo moich protestów i spałam około godziny aż zrobiło mi się za ciepło pod kocem, którym zostałam przykryta. Rozciągnęłam się delikatnie i ziewnęłam po czym ściągnęłam z siebie koc i dalej leżałam, bo nie chciało mi się ruszyć z miejsca.
- Dzień dobry - usłyszałam głos i momentalnie podniosłam głowę patrząc w stronę fotela, z którego nadszedł najpiękniejszy dla mnie dźwięk.
- Nathan! - krzyknęłam i podniosłam się jak najdelikatniej i jednocześnie jak najszybciej potrafiłam. Jednak chłopak był szybszy i znalazł się tuż obok na kanapie zamykając mnie w uścisku, a potem słodko pocałował okazując tęsknotę, którą razem odczuwaliśmy.
- Co ty tu robisz? - zapytałam chwilę później
- Przyleciałem - uśmiechnął się - Mamy chwilę wolnego, więc skorzystałem, bo się zdenerwowałem, chyba wiesz dlaczego? - uniósł brew do góry, a ja przygryzłam wargi
- Kto ci powiedział? - zapytałam
- Sylwia. Po naszej rozmowie na skypie do niej zadzwoniłem, bo czułem, że czegoś mi nie mówisz. Całe szczęście miałem samolot i przyleciałem od razu. Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Nadia, miałaś mi mówić o wszystkim... - przytulił mnie
- Nie chciałam cię martwić... - powiedziałam cicho i wtuliłam się w niego ciesząc się z tego, że znów mam go obok siebie.
- I tak się martwiłem, bo wiedziałem, że coś jest nie tak
- Nie za dobrze mnie znasz przypadkiem?  - zaśmiałam się lekko i spojrzałam w jego oczy
- Nie zmieniaj tematu - pstryknął mnie w nos i się uśmiechnął
- Nawaliłam wiem - westchnęłam - Ale naprawdę nie chciałam żebyś się zamartwiał. Tym bardziej, że wszystko jest w porządku i nic się nie stało...
- Ktoś o mało cię nie potrącił, a ty mi mówisz, że nic się nie stało?! - uniósł głos
- Oj nie krzycz... Już się od Sylwii wczoraj nasłuchałam. Od tej pory będę ci mówić wszystko, dobrze? - spojrzałam na niego
- Na to liczę! - przytulił mnie do siebie - Tęskniłem - uśmiechnął się zmieniając temat
- Ja też - odwzajemniłam gest i znów złączyłam nasze usta korzystając z chwili, w której mam go przy sobie, bo zdawałam sobie sprawę, że nie będzie ona trwała długo.





Witajcie moje Skarbeczki! :**
Wiem, naczekałyście się trochę na ten rozdział, ALE! złapało mnie choróbsko i naprawdę byłam tak osłabiona przez kilka dni, że nie miałam siły pisać :< Temperatura schodziła mi momentami poniżej 35 stopni i czułam się jakby mnie połknęli, przeżuli kilka razy i wypluli :(
Ale już jest lepiej! Został mi tylko kaszel :)
Potem ciotka (btw. opowiadaniowa Izka ;) jak zwykle sama nie potrafi sobie poradzić i musiałam jej pomagać w załatwianiu spraw urzędowych, bo wychodzi za mąż. A że jej narzeczony nie mówi po polsku, wszystko spadło na nią ;) Swoją drogą strasznie trudno jest zrozumieć angielski w wykonaniu Nigeryjczyka xD

Dobra, koniec prywaty - w następnym rozdziale powoli zaczynamy akcję porodową ;D Podekscytowane ? :D Bo ja bardzo! :D
Lecę nadrabiać Wasze blogi, więc do napisania! :) :**