Rozdział 6.

- O cholera, co tak zajebiście pachnie? - spytał Tom wchodząc do salonu. A za nim weszło 3 chłopaków. Dwóch brunetów, z czego jeden miał loczki na głowie, a drugi grzywkę postawioną do góry oraz jeden, który był łysy. 

- Kolacja - odpowiedziała dumnie Iza - Gdzie zgubiliście Sivę?

- Poszli na kolację z Nareeshą. Ooo nasza śpiąca królewna wstała - powiedział ten loczkowaty szczerząc się szeroko i idąc w moją stronę, a Iza zaczęła się śmiać

- A nie mówiłam?

- Jay jestem, najmądrzejszy, najprzystojnieszy i najzabawniejszy z tych wszystkich głąbów - uśmiechnął się szeroko i podał mi rękę całując w policzek

- Polemizowałabym- uśmiechnęłam się słodko

- Ooo Jay, właśnie zostałeś zmiażdżony. Max, miło mi - odpowiedział ten łysy śmiejąc się i witając się ze mną podobnie jak poprzednik

- Nadia, mi również - Ostatni podszedł ten z grzywką.

- Nathan, miło mi - uśmiechnął się, a ja spojrzałam w jego oczy i o mamo... One były identyczne jak JEGO. W głowie od razu zobaczyłam JEGO twarz i zabolało. Spuściłam wzrok

- Nadia... Mi też - odpowiedziałam cicho. 

- Hej, mała - przywitał się też i Tom całując mnie w policzek - Wszystko ok? - zapytał cicho do ucha. Kiwnęłam tylko głową, że tak. Wzięłam głęboki oddech.

- To ja pójdę sprawdzić, czy kolacja gotowa - powiedziałam i poszłam do kuchni. Oparłam się o blat i zamknęłam oczy. Cholera, jak ja mam mieszkać z kimś, kto miał oczy tak podobne, do tych, które oglądałam przez 3 lata i które kochałam ponad wszystko... Oczy które dzień w dzień okłamywały mnie tak dobrze, że uwierzyłam, że widzę w nich, to co chciałabym, aby w nich było. 

- Ktoś mnie już od samego początku znajomości chyba oszukuje, co? - zapytał brunet, podchodząc do mnie

- Nie, dlaczego?

- Daj spokój, może i jeszcze się praktycznie nie znamy, ale widzę, że coś jest nie tak

- Tom, ja... nie chcę o tym gadać... Nie umiem...

- Tak, wiem, nie ufasz mi jeszcze, co? - przerwał mi i się uśmiechnął

- To jeden z powodów - odwzajemniłam uśmiech - Ale mniej ważny. Ja po prostu nie czuję się gotowa, żeby się przed kimkolwiek otworzyć.

- Czyli coś głębszego... Słuchaj, jakbyś chciała pogadać, wyżalić się, pośmiać, nie wiem, cokolwiek, to wal śmiało, o każdej porze dnia i nocy - Chciałam już coś powiedzieć, ale chłopak mi nie dał - Tak wiem, jak mi zaufasz - uśmiechnął się ponownie. Ja również

- Czuję, że w twoim przypadku długo to trwać nie będzie, dzięki Tom. 

- Nie ma sprawy. I co z tą kolacją?

- Już sprawdzam - spojrzałam do piekarnika. Ser był idealnie spieczony, więc wyłączyłam sprzęt.

- Zawołasz wszystkich?

- Jasne - odpowiedział i poszedł. Ja w tym czasie wyjęłam lasagne i zaczęłam nakładać na talerze.

- O dziewczyno, pachnie bosko. Aż nie mogę się doczekać, aż wsadzę to cudo do ust! - powiedział Max

- Od razu mówię, że to jak narkotyk! Jak zjesz raz, będziesz chciał więcej! - powiedziała Iza, siadając na swoim miejscu i zacierając ręce. 

- No to cóż... Smacznego, mam nadzieję, że będzie wam smakować - powiedziałam z uśmiechem i również usiadłam do stołu. Wszyscy odpowiedzieli 'nawzajem' i zaczęli jeść. Wzięłam pierwszy kęs i w duchu trochę się uspokoiłam, bo według mnie, wyszła pysznie. Bynajmniej tak jak zawsze. Spojrzałam na wszystkich, każdy jadł zawzięcie i nie powiedział nawet słowa. Przez chwilę pomyślałam, że im nie smakuje, ale jedzą, żeby nie było mi przykro, ale z błędu wyprowadził mnie Tom

- Cholera, chyba zacznę cię nosić na rękach! To jest przepyszne! 

- Ja też! Możesz robić to częściej? - Max

- Rewelacja! Najlepsza rzecz jaką w życiu jadłem - Nathan

- Mówiłam? - szepnęła Kels, siedząca obok mnie uśmiechając się

- Średnie, jadałem lepsze - powiedział Jay z poważną miną. 

- Zawsze możesz nie jeść. To co, zabrać ci talerz i dać coś innego? - odpowiedziałam z uśmiechem, czując, że chłopak odgrywa się za wcześniejsze

- Nie, nie, już dokończę. 

- Ależ nalegam, po co masz się męczyć? Daj spokój, na pewno masz coś pyszniejszego w lodówce. Już zabieram ci talerz - odpowiedziałam powoli wstając z miejsca

- No dobra, żartowałem! To jest najlepsza rzecz jaką jadłem! 2-0 dla ciebie... - odparł cicho chłopak, a wszyscy zaczęli się z niego śmiać

- No Jay, twardy przeciwnik ci się trafił. Nie będzie tak łatwo, co? - zaśmiał się Max

- Jeszcze zobaczymy - powiedział pod nosem i kontynuował posiłek

Każdy zjadł wszystko, co miał na talerzu, a chłopcy wzięli nawet dokładkę, nie zostawiając nic dla pozostałej dwójki, której nie było teraz w domu. Wszyscy rozwalili się na kanapie w salonie odpoczywając, a ja poszłam wstawić naczynia do zmywarki, aby się umyły. Próbowałam właśnie zapoznać się z obsługą maszyny, kiedy do kuchni dołączył jeden z chłopaków
- Widzę, że nie możesz sobie poradzić z włączeniem zmywarki - uśmiechnął się
- No jakoś nie bardzo
- Dlatego przyszedłem, żeby Ci pomóc
- Mhm... Dzięki - chłopak kliknął dwa przyciski i sprzęt się włączył. Odwrócił się, skrzyżował ręce na piersi opierając się jednocześnie o blat. Spojrzałam na niego i jego oczy. Nie mogłam oderwać od nich wzroku. Naprawdę były identyczne! Z tą różnicą, że odcienie tęczówek Nathana były ciut ciemniejsze od JEGO.
- Ty mnie nie pamiętasz, prawda? - przerwał me obserwacje chłopak. Przyjrzałam mu się, faktycznie wydawał mi się znajomy, ale wydawało mi się, że musiałam go widzieć gdzieś w internecie, czy w telewizji
- Hmm.. o czym mówisz? - zapytałam zdezorientowana
- Wczoraj w parku nie wydarłaś się na jednego chłopaka przypadkiem? - przyjrzałam mu się jeszcze raz. O cholera, to faktycznie on. Wtedy miał inaczej ułożoną grzywkę i czapkę na głowie, dlatego nie skojarzyłam go od razu. Zrobiło mi się głupio...
- Kurde, faktycznie... Ja uniosłam się za bardzo, cholernie głupio mi się później zrobiło, chciałam się wrócić i cię przeprosić, ale ciebie już tam nie było...
- Wiem, widziałem - uśmiechnął się szeroko - Odszedłem stamtąd kawałek dalej i zobaczyłem, że się zatrzymałaś i odwróciłaś szukając mnie wzrokiem. Ale powiem ci szczerze, że miałem przeczucie, że jeszcze cię kiedyś spotkam. Także jak zwykle moja intuicja się nie myliła
- Mhm... - nie wiedziałam, co powiedzieć. Te oczy działały na mnie jak magnes, cały czas się w nie wpatrywałam i przez to traciłam język w gębie
- No więc teraz masz okazję mnie przeprosić
- Przepraszam... - przerwałam spojrzenie
- Miałem na myśli inne przeprosiny
- To znaczy?- spojrzałam na niego ponownie. Chłopak pokazał policzek. Zirytowało mnie to trochę.
- Każdej przypadkowej dziewczynie na ulicy każesz się tak przepraszać
- Tylko tym ładnym - uśmiechnął się cwaniacko
- I co, całują?
- Żadna nigdy nie odmówiła
- No to zawsze musi być ten pierwszy raz. Wybacz, ale nie mam zamiaru całować cię, by podnieść twojego ego. Jeżeli zwykłe przepraszam ci nie wystarczy, to już nie mój problem - zaczęłam iść w stronę salonu, lecz chłopak złapał mnie za rękę
- Poczekaj, przepraszam, nie chciałem cię urazić... Dlaczego reagujesz tak niemiło na jakikolwiek znak, że się komuś podobasz?
- Nie ważne, po prostu tak mam. Przepraszam
- Ok, to może tym razem, żeby znów cię nie urazić, pójdziesz ze mną kiedyś na kawę w ramach tych przeprosin? Ty przeprosisz mnie, a ja ciebie. Dwie pieczenie na jednym ogniu, co ty na to? - uśmiechnął się. Średnio miałam ochotę w ogóle gdzieś wychodzić. Z kimkolwiek, a już tym bardziej z jakimkolwiek chłopakiem. Aczkolwiek, głupio mi było powiedzieć teraz nie, po tym jak się zachowałam...
- No dobra, ale to ja wybiorę dzień, ok?
- Ok - uśmiechnął się
- Ej, dawajcie do salonu, zaczynamy się bawić na cześć nowej współlokatorki! - powiedział Max wchodząc do kuchni i otwierając lodówkę.
- Nathan weźcie szklanki i kieliszki, ja wezmę jakiś sok i wódkę - tak też zrobiliśmy i zanieśliśmy do pomieszczenia, w którym wszyscy się znajdowali. Tom wziął od Maxa butelkę z czystą i polewał do kieliszków, a z kolei ten drugi lał sok
- No to moi drodzy pijemy za zdrowie tej o to panienki, oby nam się dobrze z nią mieszkało i nie było tak źle jak z jej ciotką! - powiedział Tom, puszczając do mnie oczko
- Na zdr... Że co?! - dopiero po chwili załapała Iza, a wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Pogroziła palcem chłopakowi i wypiliśmy wszyscy pierwszą kolejkę.

Hej, Piękne! ;* 
Jak święta? Brzuszki pełne? :)
Następny rozdział miał się ukazać później, a nie dziś, ale że trafiła mi się okazja, to postanowiłam zrobić to teraz, ponieważ, spieprzył mi się komputer i nie wiem, kiedy dodam następny ;/
Mam nadzieję, że to nic poważnego i szybko to ogarnę. Mimo wszystko będę jakoś starała się wchodzić na Wasze blogi i czytać to, co napisałyście! :)
Trzymajcie się cieplutko i trzymajcie kciuki, żeby mój komputerek ożył :P

Ściskam mocno ;**