Rozdział 10.

Po powrocie do domu od razu zalogowałam się na skype i czekałam aż Kasia zrobi się dostępna. W międzyczasie przyszedł do mnie do pokoju Nathan.

- Mogę na chwilę, czy przeszkadzam?

- Jasne, wchodź, czekam aż przyjaciólka wejdzie na skype, więc mam chwilę. No co tam?

- Przyszedłem zapytać, czy może w końcu umówisz się ze mną na tą obiecaną kawę

- Ooo zupełnie o tym zapomniałam. Jasne, ładna pogoda, to z chęcią znów dzisiaj wyjdę z domu - uśmiechnęłam się. Usłyszałam dźwiek oznajmiający, że ktoś do mnie dzwoni na komunikatorze. 

- Kasia dzwoni, poczekasz chwilę i zaraz pójdziemy?

- Jasne, może poczekam na dole?

- A nie chcesz poznać mojej przyjaciółki? Na pewno z chęcią Cię zobaczy

- No dobra - usiadł bliżej mnie, żeby widzieć monitor laptopa. Odebrałam połączenie od Kasi

- Heej Mamuśka! - ucieszyłam się na jej widok

- Hej, Ciotka. Ale się cieszę, że cię widzę. I widzę też, że mamy towarzysza rozmowy 

- A no, Kasiu, to jest Nathan. Jeden z moich cudownych wspólokatorów. Nathan, a to jest moja najlepsza i najcudowniejsza przyjaciółka pod słońcem - zapoznałam ich już po angielsku

- Hej, miło mi Cię poznać, dużo o tobie słyszałem

- Hej, wzajemnie mam nadzieję, że same pozytywy? - zaśmiała się Kasia

- Oczywiście, Nadia o wszystkich wypowiada się w samych pozytywach

- O no coś o tym wiem. Dobre dziecko z niej 

- Już nie dziecko, moja droga! - zaśmiałam się - No co tam słychać, opowiadaj - mówiłam juz po polsku

- A no właśnie zaczął mi się 5 miesiąc ciązy i na szczęście już praktycznie w ogóle nie wymiotuję. Jutro mam usg i dowiemy się czy mamy chłopczyka czy dziewczynkę 

- O no to dobrze, biedaku ty mój. Mówię ci, że to będzie chłopak. Pokazuj mi tu brzuszek

- Jeszcze mało widać - powiedziała Kasia i stanęła bokiem przed kamerką, żeby pokazać mi swoje malutkie wypuklenie

- Ojeeej, faktycznie malutko, ale widać małą kuleczkę! Jak tylko zrobisz usg jutro, to poproszę na maila! 

- Nie ma problemu Słońce. A teraz opowiadaj, jak tam u ciebie. 

- A dobrze, powolutku wszystko idzie do przodu. Zaczynam już lepiej to wszystko znosić - uśmiechnęłam się

- No właśnie widzę, że chyba twój towarzysz na ciebie dobrze działa, bo aż promieniejesz - powiedziała Kasia uśmiechając się i patrząc na mnie porozumiewawczo

- Co wy wszyscy z tym promieniowaniem! - zasmiałam się - Po prostu lubię Nathana. 

- Co ja? - zapytał nieświadomy chłopak

- Po prostu mówię, że się dobrze dogadujemy

- A no całkiem nieźle. Ale będzie jeszcze lepiej - zaśmiał się ruszając brwiami

- No na pewno - ironizowałam z uśmiechem - Kasia, coś pisałaś, że masz mi do przekazania kilka rzeczy, więc zamieniam się w słuch.

- A no... - nasza sześcioletnia znajomość pozwoliła mi zauważyć, że nie na rękę jej było to, że musi mi coś powiedzieć - Tak chciałam obgadać kilka rzeczy związanych ze ślubem. Np. czy myślałaś już nad moim panieńskim?

- Jasne, Kochana. O to się nie martw, ja już mam pewniem mały planik. Tylko musisz mi dać listę dziewczyn, którę chcesz żeby tam były. Ja już się resztą zajmę.

- A no to ok. A zdradzisz mi, co planujesz? 

- Haha! Dowiesz się w swoim czasie

- No dobraaa - sztucznie się zasmuciła. - Kolejna sprawa, to musisz mi dać swój adres, żebym mogła Ci wysłać zaproszenie ślubne. I powiedz mi, czy wiesz już z kim będziesz?

- Nie mam pojęcia, więc możesz spokojnie napisać z osobą towarzyszącą...

- Mhm... - uśmiechnęła się zadziornie - Nathan? - zapytała, a ja już wiedziałam, co planuje

- KAŚKA ! Ani mi się waż!

- Słucham? - zapytał chłopak

- Nie przyjechałbyś do Polski na mój ślub jako towarzysz Nadii? - chłopak miał banana na twarzy

- No pewnie, że przyjadę! A kiedy wesele?

- W lipcu 

- No to świetnie, lepszego towarzysza nie mogłaś sobie znaleźć! - chłopak zamknął mnie na chwilę w stalowym uścisku z uśmiechem

- Podkreślam, iż to nie ja sobie znalazłam, tylko moja nieznośna przyjaciółka! - zaśmiałam się

- Jeszcze niedawno mówiłaś, że kochana! - wtrąciła się Kasia

- Zmieniłam zdanie - wystawiłam jej język - No ale dobra, koniec tych żartów. Mów, co cię tam jeszcze trapi, co mi masz powiedzieć? - Kasi od razu zszedł uśmiech z twarzy

- Może innym razem o tym pogadamy, co? - spojrzała na Nathana ukradkiem, ale zdąrzyłam się zorientować, o co jej chodzi

- Spokojnie, on po polsku nie rozumie, więc spokojnie możesz mówić

- Ale..

- Kasia, mów!

- No dobra... Powiedz mi... Czy ty wiesz, kim jest ta dziewczyna, z którą... 

- Nie wiem. Tego mi nie powiedzial... - czyli to ma coś związek z moim 'byłym'...

- No właśnie... Rozwoziliśmy zaproszenia ślubne. I pojechaliśmy do Ostrołęki, do kuzynki Daniela, żeby dać jej jedno. Wiedzieliśmy, że kogoś ma, ale nie wiedzieliśmy, że jest nim...

- Nie kończ! Już wszystko wiem... - przerwałam jej - czyli... czyli ON będzie na waszym ślubie?

- Dostali zaproszenie.... Ale, Kochana, powiesz mi tylko słowo, a ja pogadam z Danielem, żeby anulować ich zaproszenie... Ty jesteś dla nas wazniejsza niż oni...

- Nie, spokojnie... Dam radę, to będzie dla mnie egzamin. Zobaczymy czy go zdam.... Powiedz mi... Jak się zachowywał jak was zobaczył?

- Właśnie... Myśleliśmy, że będzie mu głupio, ale on się z nami przywitał, tak jak zawsze.... Jakby w ogóle nic się nie stało... Miałam ochotę go walnąć w ryj i stamta wyjść... 

- Mhm - tylko na tyle mnie było stać, zeby to jakos skomentować... - Ty się mną nie przejmuj, Mamuśka. Będzie dobrze - wymusiłam uśmiech na twarzy - Musze kończyć, bo obiecałam temu obok kawę i chcemy skorzystać z pogody póki jest ładna. A Ty się tam trzymaj, ucałuj Daniela i maluszka i jutro czekam na wieści zaraz po usg!

- Jasne, lećcie. Trzymaj się, Ciotka... Ucaluję na pewno - uśmiechnęła się - Kocham cię i tęsknimy za tobą!

- Ja też cię kocham i też tęsknie, Malutka. Pilnuj się, pa

- Pa - usłyszałam jej ostatnie słowa, rozłączyłam się zamykając laptopa i patrzyłam przed siebie, żeby po chwili wybuchnąć płaczem...