Rozdział 22.

Wstałam jakoś koło 10, nie spiesząc się z niczym. Pogoda nieciekawa, a ja nie miałam zamiaru ruszać się dzisiaj nigdzie z mojego pokoju. Ubrałam się i zeszłam na dół w celu zjedzenia śniadania. 

- Hej Tomsey - przywitałam się z Parkerami. 

- Cześć, Słoneczko, jak się czujesz? - zapytała Kelsey. Otworzyłam szafkę i wyjęłam z niej płatki 

- Dobrze, a Wy?

- Na pewno? - tym razem Tom. 

- Na pewno - nasypałam płatków do miski i podeszłam do lodówki po mleko

- Słońce....- zaczął Tom

- Słońce ma dość użalania, czas podnieść się na nogi, Tom - zalałam płatki mlekiem

- Widzę, że humorki Ci się już udzielają... - powiedział pod nosem

- Głupek - zaśmiałam się, położyłam miskę na stole i ucałowałam go w głowę. Podeszłam do Kelsey i ją także ucałowałam.

- Nie musicie się martwić - zasiadłam obok nich - Będzie dobrze, trzeba zyć nadzieją - uśmiechnęłam się

- Ale masz wahania nastrojów

- Kelsey, Kochanie. Po prostu uświadamiam sobie bardzo szybko pewne rzeczy

- Bardzo szybko - zaśmiała się - Kiedy ja mogę liczyć na zobaczenie zdjęć Maluszka?

- Kiedy chcesz, tylko daj mi je nakarmić

- Iiii nie mogę się doczekać - pisnęła, a ja się zaśmiałam

- I za to Was kocham, nie wazne, co by się działo, potraficie wywołać u człowieka uśmiech na twarzy

- Urok osobisty, Kochana! - powiedzieli jednocześnie i ucałowali ze śmiechem, aby przypieczętować swoją synchronizację. Przekrećiłam oczami ze śmiechem i dokończyłam śniadanie. 

- Dobra, to zróbcie mi herbatki, a ja skoczę po zdjęcia - powiedziałam po wstawieniu miski do zmywarki i poszłam na górę. Wzięłam zdjęcia i zeszłam na dół. 

- O dziękuję - uśmiechnęłam się siadając obok kubka z gorącą herbatą i wręczyłam blondynce zdjęcia.

- Iiiii - pisneła znowu otwierając, a Tom otoczył ją ramieniem oglądając razem z nią jeszcze raz. 

- Patrz, tu jest głowka, serduszko... - zaczął Tom

- Tom, widzę - zaśmiała się Kelsey - Aaaale słodkie - rozkoszowała się - Od razu widać, że będzie śliczne

- No oczywiście, po mamusi - puścił mi oczko Tom

- Cześć - powiedział ponuro Nathan wchodząc do kuchni..

- Hej - odpowiedzieliśmy chórkiem, a Tom spojrzał na mnie dodając mi otuchy. Spojrzałam na Nathana, który nawet na nas nie patrząc podszedł do lodówki i wyjął jakąś wędline i ser. 

- Aj... Zazdroszczę - uśmiechnęła się Kels i oddała mi zdjęcia po obejrzeniu - Nathan chcesz zobaczyć Dzidziusia? - zamarłam i spojrzałam przerażona na Tom'a, a on na mnie. Kelsey nie wie o mnie i Nathan'ie...

- Może innym razem, spieszę się - powiedział i wsadził kanapki do tostera

- A gdzie się wybierasz?

- Umówiłem się z kimś 

- Oooo, a z kim? - Kels odwróciła się do niego na krzesełku

- A nie interesuj się - wystawił jej język. Wyjął tosty, wziął herbatę i wyszedł z kuchni

- A to gówniarz no - zaśmiała się blondynka

- Noo... - powiedział posępnie Tom dalej na mnie patrząc jak to znoszę. A znosiłam źle, ale nie dawałam po sobie poznać, musze być twarda dla dziecka. 

- Mam jeszcze nagranie bicia serduszka, chcecie posłuchac? - uśmiechnęłam się szeroko

- No pewnie! 

- No to zapraszam do mnie do pokoju - wstaliśmy i poszliśmy na górę. Odpaliłam laptopa i wsadziłam płytę. Po chwili słyszeliśmy szybkie uderzenia.

- Ojej, to musi być niesamowite mieć świadomość, że ma się nowe życie w sobie...

- Tak, Kochana. Niesamowite - uśmiechnęłam się do niej. Po chwili w drzwiach pojawiła się Iza.
- Mogę na chwilę? - zapytała
- Skarbie może dzisiaj my zrobimy jakiś obiad? - zapytał Tom i pociągnął swoją dziewczynę za sobą zamykając drzwi z drugiej strony. Iza usiadła na przeciwko mnie na łóżku, a po chwili się na mnie rzuciła zamknęła w stalowym uścisku i całowała wszędzie gdzie się dało
- Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam....
- Puść mnie, Wariatko! - śmiałam się
- Nie puszczę dopóki mi nie powiesz, że mi wybaczasz - oczywiście nie przestawała mnie całować
- Masz szczęście, że nie umiem się na Ciebie długo gniewać, puść mnie wreszcie! - przestała mnie cmokać
- Wybaczasz?
- Wybaczam, Głupku jeden!
- Wiedziałam, że mnie kochasz - obśliniła mi pół policzka i puściła
- Ho ho nie przesadzaj... - wytarłam się
- Naprawdę przepraszam... Głupio mi jak cholera, zachowałam się jak suka
- No nie powiem, że nie...
- Po prostu się gubię w tym wszystkim...
- Nie będę z Tobą schodzić na temat Steven'a, bo znowu mnie zjedziesz...
- Daj spokój... To była chwila mojej słabości... Przepraszam jeszcze raz...
- Chcesz o tym pogadać?
- Chcę, żebyś mi powiedziała, co o tym myślisz
- Szczerze?
- Szczerze.
- No dobra. Od razu mówię, że nie chcę żebyś zrozumiała mnie źle, czy coś w tym stylu.
- No dobrze, dobrze. Mów
- A więc... Uważam, że Steven do Ciebie nie pasuje kompletnie. Nie wiem, czy go kochasz tak naprawdę, czy jesteś z nim, bo nie chcesz być sama, czy się w nim zauroczyłaś. Nigdy nie rozmawiałyśmy tak naprawdę na ten temat... Ale jesteście oboje inni, nie mówię, że to źle, bo czasami dobrze jest się dopełniać w związku. Ale on stara się Cię zmienić, zmieniasz swoją osobowość przy nim totalnie. A mi się to nie podoba, bo jesteś cudowna taka, jaka jesteś. Zwariowana, szalona, robiąca wszystko na ostatnią chwilę, lubiąca się dobrze zabawić... A przy nim robisz się jak stara dewota... I wydaje mi się, że zgodziłaś się na jego oświadczyny, bo boisz się, że jak skończysz 30 lat to będziesz sama, a tak wcale nie jest... Naprawdę jesteś atrakcyjna i uwierz mi, że na pewno jest ktoś, kto do Ciebie wzdycha a Ty tego nie widzisz. A chwytać się kogoś, kto do końca Ci nie pasuje, tylko dlatego żeby się ustatkować nie ma sensu... Bo wyjdziesz za niego i co potem? Jak w końcu zaczniesz mieć go dość, to co? Albo będziesz się męczyć, albo weźmiesz rozwód i na co Ci to?
- Mówiłam Ci kiedyś, że Cię kocham?
- Nie raz - zaśmiałam się
- To powiem jeszcze raz, kocham Cię - wyszczerzyła się do mnie - Masz rację i przejrzałaś mnie na wylot. Ja się po prostu boję, że nigdy nie wystąpię w białej sukni...
- Kochanie, jesteś młoda, cały świat u Twych stóp - przytuliłam ją
- Z tą młodością nie do końca... Przemyślę to jeszcze, ale dziękuję, że powiedziałaś mi, co o tym myślisz - puściła mi oczko.
- Dobra, teraz ja Ci muszę coś powiedzieć
- No co tam?
- Byłam wczoraj u lekarza
- Ale jak to, byłaś umówiona na czwartek
- Tak, ale za bardzo się niecierpliwiłam... I na szczęście doktor zgodziła się mnie przyjąć
- I co?
- A jak myślisz? - spojrzałam na nią
- Myślę, że nie jesteś w ciąży.
- No cóż.... - dałam jej zdjęcia - To się rozczarujesz - uśmiechnęłam się szeroko
- Żartujesz?!
- Nie, jestem w ciąży
- O matko, matko, matko! - wypiszczała patrząc na zdjęcia. - Ale się cieszę! - przytuliła mnie
- Ja też...
- Jej... Aż nie mogę w to uwierzyć. Będę Ci pomagać, obiecuję
- Zobaczymy - puściłam jej oczko - Chodź, pomożemy Parkerom - zeszłyśmy na dół i pomogłyśmy Tom'owi i Kelsey. A właściwie Iza pomogła, bo mi nie pozwoli robić nic, oprócz obrania warzyw. Zjedliśmy posiłek i reszt dnia się leniliśmy. Podobnie minęły nam kolejne dwa dni. Nathan'a praktycznie nie było w ogóle w domu, a jak był, to mnie unikał. Zresztą wcale mu się nie dziwię...

Po wstaniu w czwartek i zjedzeniu śniadania, wróciłam na górę, żeby się ogarnąć. W końcu dzisiaj jadę po Kasię i Daniela! Zalokowałam włosy, umalowałam się jak zwykle i ubrałam. Zapukałam do Parkerów. Cisza. Zapukałam drugi raz i po chwili wychylił się zaspany Tom w samych bokserkach.
- No co tam? - zapytał i ucałował mnie w policzek
- Tommy! Dopiero wstaliście?!
- Ja wstałem, Kelsey jeszcze śpi - powiedział szeptem i spojrzał na łózko, w którym w najlepsze spała sobie blondynka
- Tom, jest 11! Ruchy. Weź prysznic, ja Ci zrobię śniadanie i czekam na dole. Mieliśmy jechać po moich przyjaciół...
- Fuck... Zapomniałem, już się zbieram
- To idę robić śniadanie
- Słońce?
- No?
- A mogę prosić o naleśniki?
- No nie wiem, czy się za bardzo nie zmęczę... - droczyłam się z nim i pogłaskałam po brzuchu
- Racja! Wybacz, nic nie rób, sam sobie zrobię! Zaraz jestem na dole - powiedział i zamknął drzwi. Zaśmiałam się i zeszłam na dół. Oczywiście zrobię mu te naleśniki, bez przesady, ciąża to nie choroba przecież. Włączyłam sobie radio i wzięłam się za robienie ciasta. W między czasie wstawiłam jeszcze wodę na herbatę. Usmażyłam naleśniki i przyszykowałam Parkerowi śniadanie. Jak kładałam właśnie obok napój, to do kuchni wszedł wyżej wspomniany osobnik.
- Nadia! - krzyknął - Mówiłem Ci, żebyś nic nie robiła! - spojrzał groźnym spojrzeniem, ale po chwili się rozpromienił i dodał - Ale dziękuję - i ucałował w czoło.
- No! Już myślałam, że nie podziękujesz. I proszę Cię, daruj sobie te nazbyteczne troszczenie się, bo zrobienie śniadania czy innych różnych lekkich czynności nie jest dla mnie zakazane. To tylko ciąża, Tom, nie choroba

- No ale ja się martwię po prostu.
- To się ie martw, będziesz się martwił jak się urodzi i trzeba będzie koło niego skakać - uśmiechnęłam się i dosiadłam do niego z kubkiem herbaty
- Dobrze, dobrze - puścił mi oczko - Ile mamy czasu?
- Spokojnie, powoli możesz jeść. Wystarczy jak wyjedziemy o 12.30, więc mamy godzinę.
- O no to super, bo nie mam serca jeść tych pysznośći nie delektując się ich smakiem, mmmm.... - wymlaskał, a ja się zaśmiałam
- Cieszę się, że Ci smakuje
- a Ty czemu nie jesz?
- Bo już jadłam.
- mhm, chyba że tak. No ale zawsze możesz zjeść jeszcze, tak?
- Tom... - pokreciłam głową - Ja naprawdę nie jestem workiem bez dna.
- Ale musisz jeść za dwoje!
- Bez przesady, jak będę głoda, to zjem.
- nie jak będę głodna, tylko już, mam Ci sam nałożyć? - spojrzał na mnie piorunującym wzrokiem
- A chcesz się pokłócić z samego rana?
- Nie, chcę tylko żebyś zjadła...
- Jadłam śniadanie, TOM! Daj spokój, bo zaraz pojadę sama taksówką, a po drodze będę miała wypadek, zaatakują mnie kosmici, napadną, zgwałcą i inne rzeczy i nie będzie nikogo, kto będzie mógł mnie uratować
- Dobra, przekonałaś mnie...
- Głupek - zaśmiałam się i wzięłąm łyka herbaty.
- Ale kochany - wyszczerzył się i dalej pałaszował śniadanie. Jak Tom skończył jeść, posprzątał po sobie i pojechaliśmy na lotnisko, oczekiwać moich przyjaciół. Jak tylko zobaczyłam Kasię podbiegłam do niej i mocno się przytuliłyśmy
- Ale sie stęskniłam! - wypiszczałam jej do ucha i ucałowałam
- Ja też Misia!
- A ja to nie?! - Daniel
- Szwagier! - krzyknęłam i teraz do niego się przytuliłam
- Miło Cię widzieć, ślicznie wyglądasz - uśmeichnął się
- Dziękuję, Wy też - odwzajemniłam gest - Kasieńko moja, jaki już masz brzuszek - pogładziłam ją po wypukleniu
- No, Malutka rośnie
- Chodźcie, bo mój driver czeka - puściłam im oczko i podeszliśmy do Tom'a
- Tom, to są moi przyjaciele, Kasia i Daniel, a to jest Tom mój nowy starszy brat - przedstawiłam ich sobie po angielsku, a oni podali sobie dłonie i wygłosili swoje 'miło mi poznać'.  Poszliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu.
- To chodźcie, najpierw pokaże Wam wasz pokój, ogarniecie się ze wszystkim i potem posiedzimy, pogadamy, zrobimy coś dobrego na obiad - uśmiechnęłam się do nich
- No dobra - powiedzieli zgodnie i poszliśmy na górę. Zostawiłam ich samych i zeszłam na dół pomyśleć, co by tu zrobić na obiad
- Tomsey, macie jakies propozycje, co do obiadu? - zapytałam siedzących w kuchni  Parkerów
- Ja to bym zjadł coś dobrego
- No brawo, Geniuszu, a co konkretnie?
- Słońce, a jak byśmy zrobili coś polskiego?
- Nie głupia myśl... Nie robiłam Wam jeszcze naszych specjalnych przysmaków - zaśmiałam się - To poczekamy na moich Polaczków i coś wykombinujemy, co?
- No dobra. - odpowiedział Tom. Po jakiś 15 minutach Kasia z Danielem byli na dole i poznali się z Kelsey. Jako, że miałam ochotę na typowego schabowego z młodymi ziemniakami i młodą kapustą zaproponowałam zrobić to na obiad. Wszystkich składników oczywiście w domu nie było, więc był jeszcze szybki wypad do sklepu i po 30 minutach obierałam zmieniaki, Kasia szatkowała kapustę a Daniel przygotowywał schab. Widziałam jak Tom się wyrywał, żebym nic nie robiła, ale całe szczęście wiedział, że moi przyjaciele z Polski jeszcze nie wiedzą o ciąży i że to ode mnie mają się dowiedzieć, więc milczał jak zaklęty. Jakiś czas później do domu przybył Jay i Siva z Nareesha, więc zasiedliśmy wszyscy do stołu i zaczęliśmy jeść. Nagle w drzwiach pojawił się Nathan i powiedział...







Hej Miśki <3
Nie spisałyście się aż tak dobrze jak poprzednio, ale i tak jestem z Was dumna :)
Macie kolejny rozdział i następny jakoś w tygodniu, może środa/czwartek? ;)
Ogólnie ten mi się nie podoba, bo taki nijaki i o niczym, ale muszą być takie, żeby potem mogło się coś dziać ;) 
No nic, całuje Was mocno i oczywiście KOMENTUJCIE :)

Ściskam! ;***