Rozdział 52.

- Idziemy na dół? - zapytał Nathan i pocałował mnie w czubek głowy, kiedy już całkowicie uwolniłam się od płaczu

- Nie wiem czy dam radę... - powiedziałam cicho

- To może się prześpij trochę i jak wstaniesz to wrócisz do nas na dół, hm?

- Wytłumaczysz mnie? 

- Jasne - uśmiechnął się - Powiem, że jesteś zmęczona

- Dziękuję 

- Nie ma sprawy. Zrobić coś dla ciebie?

- Daj buziaka i możesz spadać - uśmiechnęłam się lekko 

- Proszę bardzo - zaśmiał się i pocałował mnie czule - Jak byś czegoś potrzebowała to krzycz - wstał i wyszedł z pokoju wysyłając mi jeszcze buziaka przed zamknięciem drzwi z drugiej strony. Westchnęłam ciężko i rzuciłam się do tyłu uwalając swoje ciało bezwładnie na łóżku. Wpatrywałam się w sufit i nawet nie próbowałam zamknąć oczu, bo i tak nie odczuwałam zmęczenia, więc wiedziałam, że nie zasnę. Zbyt dużo działo się teraz w mojej głowie, żeby spokojnie odpłynąć w krainę snów. Zastanawiałam się nad tym wszystkim aż do głowy wpadła mi myśl, czy moja mama o tym wiedziała? W sensie jak Iza się tu przeprowadziła, to wiedziała gdzie pracuje, co robi i z kim... Możliwe żeby się dowiedziała, że moja ciotka mieszka z Parkerem? TYM Parkerem? Chyba by mi powiedziała, więc wyrzuciłam tę myśl z głowy, ale postanowiłam zapytać Izki czy mówiła mamie dokładnie z kim mieszka, bo ja nic nie wiedziałam o jej życiu tutaj. Moje myśli na chwilę zbłądziły gdzieś indziej, ale znów wróciły do mamy. Starałam się przypomnieć wyjazd Izy do Londynu. Mój kontakt z nią był strasznie osłabiony. Dlaczego? Przecież z mamą rozmawiała dość często... Wstałam gwałtownie i aż zakręciło mi się w głowie od tego szybkiego ruchu. Podsunęłam się do oparcia łózka i oparłam na nim plecy. Za każdym razem jak przyłapałam mamę na rozmowie z ciotką to akurat ją kończyła i jak chciałam z nią porozmawiać, to tłumaczyła że właśnie musiała wrócić do pracy... Albo jeszcze inne głupie wymówki. Nigdy nawet nie opowiadała mi co u niej, mimo że pytałam to odpowiadała zdawkowo, że dobrze, że układa sobie życie i jest szczęśliwa... Nagle zahuczało mi głośno w głowie ... ONA WIEDZIAŁA! Moja mama o tym wiedziała i milczała... Dlatego nie chciała, żebym rozmawiała z Izką, bo wiedziała, że może coś niechcący chlapnąć z kim mieszka, a ja bym poskładała wszystko w całość... Ale z drugiej strony - i tak bym się nie domyśliła, bo nie znałam nazwiska swojego ojca. Trochę dziwne, ale nigdy mnie to zbytnio nie interesowało, bo nie chciałam mieć z tym człowiekiem nic do czynienia, a i mama nie była skora do zwierzeń... To wszystko było zbyt pogmatwane. Musiałam pogadać z Izką. I to natychmiast. Zeszłam z łózka i udałam się w stronę schodów, kiedy byłam już na dole i stanęłam w progu salonu, nikt mnie nawet nie zauważył, bo byli zbyt zajęci jakąś historią, którą z ogromnym entuzjazmem opowiadał Tom. Mój brat ... Wpatrywałam się w niego jak gestykuluje rękoma i nie mogłam oderwać od niego oczu. Jakoś ujrzałam go teraz inaczej niż zwykle. Jakby z innej perspektywy i aż mnie to zabolało, bo była to perspektywa obcego dla mnie człowieka. A przecież od samego początku związałam się z nim emocjonalnie. Właśnie... To właśnie dlatego znaleźliśmy wspólny język tak szybko? Szybciej niż z resztą? Bo jesteśmy rodzeństwem i mimo że o tym nie wiedzieliśmy, podświadomie to nas ku sobie ciągnęło i ta więź się miedzy nami zaplotła? Wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem i dopiero to mnie oderwało od swoich myśli. 

- Nadiaaaaaa! - odwrócił się brunet i zaczął iść w moim kierunku z szerokim uśmiechem na ustach i rozłożonymi ramionami - A miałaś spać! - przytulił mnie do siebie, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Czułam się obco. 

- A jednak nie mogłam zasnąć... Poza tym bezy by się spaliły... A właśnie! - wyswobodziłam się z jego uścisku ciesząc się z mojej wymówki - Pójdę sprawdzić - powiedziałam cicho i jak najszybciej to możliwe udałam się do kuchni. Nawet nie podeszłam do piekarnika, bo wiedziałam, że przysmak jeszcze potrzebuje sporo czasu. Oparłam się o blat i przymknęłam oczy wciągając mocno powietrze. 

- Co się dzieję - Nathan położył mi rękę na plecach i nachylił się do mnie próbując ujrzeć moją twarz. Podniosłam się i spojrzałam na niego.

- Nie mogłam usnąć, bo przyszła mi myśl do głowy...

- Jaka?

- Że moja mama o tym wiedziała

- O czym? - nie do końca rozumiał

- Że Iza mieszka z synem mojego ojca - spojrzałam w jego tęczówki

- Ale masz pewność?

- Nie... Ale jestem pewna w 80% procentach, że tak było i dlatego muszę pogadać z Izą, żeby to wyjaśnić. I to teraz

- Wiesz, że ona już sporo wypiła i że...

- Nie obchodzi mnie, to Nathan! - przerwałam mu - Ja muszę to wiedzieć, rozumiesz? - jęknęłam - Ja nawet nie mogę jakoś dobrze znieść widoku Toma, jak mnie przytulił to poczułam się jakby był obcym człowiekiem... I muszę wiedzieć na sto procent czy naprawdę jest moim bratem...

- To dlatego tak szybko uciekłaś... - przytulił mnie, a ja pokiwałam głową - Skarbie, nawet jak tak będzie to musisz to do siebie przyjąć jakoś... Wiem, że będzie ci ciężko, ale nie skreślaj Toma teraz za błędy waszego ojca...

- Chciałabym, Nath... Ale póki co chyba nie potrafię - wykrzywiłam się w pełnym bólu grymasie i znów poczułam piekące łzy w oczach

- Pamiętaj, że ja zawsze będę przy tobie jakbyś czegoś potrzebowała - pocałował mnie w czubek głowy i nie zwalniał uścisku, w którym mnie trzymał.

- Wiem - wychrypiałam z westchnięciem po czym odsunęłam się od niego - Muszę pogadać z Izą, zawołasz ją?

- Jasne - pocałował mnie w usta - Tylko pamiętaj, że nie możesz się denerwować, hm? - spojrzał na mnie z uniesioną brwią i dotknął mojego wypukłego brzucha. 

- Wiem - powiedziałam cicho i położyłam swoją dłoń na jego - Tylko to nie jest takie proste

- Postaraj się - wziął moją rękę, którą trzymałam na jego, uniósł do ust i ją pocałował, po czym zniknął z kuchni, a ja czekałam na ciotkę. 

- No co tam? - uśmiechała się szeroko jak wkroczyła do pomieszczenia

- Mam do ciebie kilka pytań - odpowiedziałam nie patrząc na nią, tylko raczej na ścianę za nią

- Słucham - podeszła do miski z orzeszkami leżącą na stole i skubnęła kilka, a ja zastanawiałam się jak zacząć. 

- Możemy pójść do mojego pokoju? 

- No jasne, ale czemu nie tu? Co się dzieję? - zmieniła mimikę twarzy i ton

- Po prostu chodź - powiedziałam i wyszłam z kuchni, a ona szła za mną. Otworzyłam drzwi od mojego pokoju i wpuściłam ją pierwszą, po czym je zamknęłam. Iza ulokowała się na moim łóżku, a ja stanęłam przy oknie balkonowym i przesunęłam je lekko wpuszczając do środka rześkie, letnie powietrze, którym się zaciągnęłam. Zbierałam myśli, układałam zdania w głowie i kiedy w końcu jako tako je ułożyłam, odwróciłam się i skierowałam się w kierunku łózka, żeby usiąść obok Izy. Dopiero kiedy na nią spojrzałam, zobaczyłam, że trzyma w rękach zdjęcie, które tak namieszało w moim życiu. 

- Ty już wiesz... - powiedziała cicho kierując wzrok na mnie. 

- Jak to ja już wiem? - wybałuszyłam na nią oczy - Ty o tym wiedziałaś?!

- Cholera... - westchnęła i wstała gwałtownie rzucając zdjęcie byle gdzie. 

- Iza! Ty wiedziałaś, że Tom jest moim bratem?! - krzyknęłam, a ona stała plecami do mnie i się nie odzywała, więc uznałam to za potwierdzenie - Jak mogłaś? - jęknęłam - Jak mogłaś mi o tym nie powiedzieć?!

- Próbowałam! - odwróciła się i usiadła na przeciwko mnie - Próbowałam nie raz... Na początku jak przyleciałaś, chciałam żebyś najpierw się zadomowiła, a potem jak zobaczyłam jak się z nim zbliżyłaś... Po prostu się bałam...

- Iza... - jęknęłam głosem pełnym bólu i rozczarowania. Łzy znowu zaczęły mi płynąć... Tym razem dlatego, że się zawiodłam. - I tak powinnaś mi powiedzieć... Dlaczego ty wiedziałaś, a ja nie? Dlaczego mama mi o tym nie powiedziała?!

- Też chciała... - Iza spuściła głowę - Tylko nie zdążyła...

- Nie zdążyła?! Kiedy jej powiedziałaś, że znasz Toma?

- Jakoś dwa miesiące po przylocie tutaj. Jak pokojarzyłam fakty

- No to miała cały pieprzony rok, żeby mi o tym powiedzieć, a ty mi mówisz, że nie zdążyła?! Co ją powstrzymywało do cholery?!

- Ty

- Jak to ja?

- Bała się tego jak to przyjmiesz. Zrozum... Zawsze tak niechętnie się wyrażałaś o ojcu i jego rodzinie... Później przestałaś w końcu o nim mówić, rozpamiętywać... A ona bała się zaburzyć twoje życie, rozumiesz?

- Nie, nie rozumiem... - załkałam - Mimo wszystko powinna mi powiedzieć. A już szczególnie ty powinnaś to zrobić, kiedy poznałam Toma! Swojego brata! Cholera! - ukryłam twarz w dłoniach i coraz spazmatyczniej łapałam powietrze
- Nadia... nie denerwuj się - dotknęła mojego ramienia
- Jak mam się nie denerwować... Wiesz co ja teraz czuję?!
- Mogę się tylko domyślać... - spuściła głowę - Ale naprawdę nie wiedziałam jak ci to powiedzieć... Uwierz, dla mnie to też nie jest proste...
- Dla ciebie nie jest proste? - spojrzałam na nią - To pomyśl, co ja czuję! Czuję się oszukana przez najbliższe mi osoby... Przez ciebie i przez mamę... Do tego ktoś do kogo się zbliżyłam, nagle stał się dla mnie obcym człowiekiem, do którego czuję niechęć... Wiesz jakie to jest przykre? - załkałam
- Jak to niechęć? Przecież z Tomem od samego początku byliście blisko.. Powinnaś się cieszyć, że jest twoim bratem
- Iza... Ja nie wiem jak ci to wytłumaczyć... Sama wiesz jaki miałam stosunek do rodziny człowieka, który jest moim biologicznym ojcem. Nienawidziłam ich przez całe życie tak samo jak jego i to uczucie we mnie cały czas jest i przeważa nad tym, co udało mi się zbudować z Tomem... Całe uczucie jakie do niego miałam, wyparowało... Stał się obcy, jakbym dopiero go poznała...
- Ale zobacz... - przybliżyła się - Nienawidziłaś go, bo go nie znałaś wcześniej. A sama widzisz jakim jest człowiekiem i że nie masz powodu go nienawidzić, tym bardziej, że sam o tym nie ma zielonego pojęcia... Jak już masz czuć nienawiść to tylko do niego - pokazała zdjęcie
- To jest proste jak się stoi z boku i o tym mówi, ale żeby to zrealizować i tak czuć już trudniej. Chciałabym się cieszyć z tego. Uwierz mi. Naprawdę bym chciała. Ale... - urwałam i wypuściłam głośno powietrze tym samym pozwalając kolejnym łzom spłynąć po moich policzkach - Po prostu na razie nie potrafię
- Przepraszam cię, że ci wcześniej nie powiedziałam, ale naprawdę zbierałam się miliony razy... - powiedziała cicho
- Co ja mam teraz zrobić? - zignorowałam jej przeprosiny
- Tom powinien też się dowiedzieć
- Ale przecież... To go cholernie zrani...
- Wiem o tym. Ale należy mu się ta wiedza
- Boję się mu powiedzieć
- Jak chcesz ja to mogę zrobić
- Nie! - zaprzeczyłam od razu - Jak już ma się o tym dowiedzieć, to albo ode mnie... Albo od swojego ojca. Ale on mu na pewno nie powie, więc to ja muszę to zrobić
- Jesteś pewna, że chcesz sama to załatwić?
- A mam inne wyjście?! Nie mam... Ale wiem, że nie zniosę jego widoku jak zawiedzie się na ojcu. Będzie mu ciężko...
- Widzisz... Sama teraz wiesz jak ciężko jest przekazać tą wiadomość... naprawdę było mi trudno się zebrać z tym
- Rozumiem, ale ja nie będę z tym zwlekać tyle miesięcy, Iza - spojrzałam na nią smutno
- I zobacz, skoro będzie ci żal Toma i ciężko będzie ci mu to powiedzieć, to oznacza, że dalej ci na nim zależy i jednak nie jest ci obcy jak mówisz - zastanowiłam się nad jej słowami
- Może i masz rację - westchnęłam - Dobra, muszę się ogarnąć - powiedziałam i udałam się do łazienki, gdzie zmyłam resztkę swojego smutku. Ogarnęłam się jako tako i przykleiłam na twarz maskę zadowolenia. Iza dalej czekała na mnie w tym samym miejscu, w którym ją zostawiłam.
- Idziesz? - zapytałam
- Jasne - westchnęła i zanim wyszła z pokoju odwróciła się jeszcze w  moją stronę - Tylko proszę cię, wybacz mi
- Postaram się
- To mocno się postaraj, mój mały gnomie - uśmiechnęła się delikatnie i przytuliła mocno. Nie potrafiłam oponować i też ją przytuliłam
- Tylko pamiętaj, że następnym razem już ci nie wybaczę milczenia! Jest jeszcze coś, o czym muszę wiedzieć?
- Teraz już wszystko wiesz - cmoknęła mnie w policzek
- Mam nadzieję - westchnęłam i razem zeszłyśmy na dół do reszty.

- A wy gdzieście były? - zagadnął Max i objął Izę ramieniem, kiedy obok niego usiadła
- A nie interesuj się - wytknęłam mu język
- Nie pyskuj do wujka!
- Hahaha - wybuchnęłam śmiechem - Dopiero po ślubie z Izą będziesz mógł objąć to stanowisko, na razie możesz pomarzyć
- Ja nie wiem, co się dzieje z tą młodzieżą, skarbie... Powinnaś jakoś wychować tę swoją siostrzenicę - zwrócił się do mojej ciotki kręcąc głową
- A ty weź lepiej polej, a nie głupoty gadasz - odpowiedziała mu
- I ty przeciwko mnie?!
- Jak z dzieckiem! - machnęła rękami i przyssała się do jego ust
- Dobra, polewam! - wyszczerzył się po długim pocałunku, a Iza puściła mi oczko za jego plecami na co znów się zaśmiałam
- Widzę, że już lepiej - szepnął mi na ucho Nathan i się uśmiechnął
- Na zewnątrz - odpowiedziałam i cmoknęłam w usta
- A co ugadałaś z Izą?
- Później - odszepnęłam po czym zwróciłam się do Jaya - Pudelku ty mój! Ktoś tu miał pić i pić, a ja widzę, że się ociągasz!
- Ale nie non stop! - bronił się
- No jak nie?! Musisz nadrabiać za drugiego jubilata, co pić nie może
- Racja! - krzyknął i chwycił kieliszek, który od razu przechylił i wylał zawartość do gardła
- No może na nas byś poczekał! Jeszcze wszystkim nie polałem! - zbulwersował się Max
- To dawaj drugiego - nastawił pusty kieliszek pod jego twarz
- Będzie grubo - zaśmiałam się do Nathana
- Właśnie widzę - uniósł brew do góry z uśmiechem na ustach obserwując ruchy McGuinessa, które były już dość spowolnione i nieporadne. Każdy chwycił kieliszek oprócz mnie i mojego chłopaka
- Nie pijesz? - zapytałam
- Przecież mówiłem ci w kuchni, że już nie piję - pomachał brwiami, a ja wybuchnęłam śmiechem
- Myślałam, że żartowałeś
- W życiu - pokręcił głową i wpił się w moje usta okazując w pocałunku moc swojego pożądania
- Heeeeej! Już wypiliśmy, moglibyście przestać ! - wtrącił się Tom i zaczął szarpać moją rękę. Oderwałam się od Nathana i spojrzałam na niego wrogo
- A weź się odwal, co? - wypsnęło mi się
- Okej... sorry... - podniósł ręce do góry i skulił się w sobie nie rozumiejąc mojego tonu
- No przecież żartowałam durniu! - zaśmiałam się i starałam się żeby zabrzmiało to naturalnie, w celu rozładowania napięcia, które chwilowo się narodziło.
- A daj spokój - machnął ręką i też się zaśmiał - Już myślałem, że coś ci zrobiłem - usiadł koło Kels totalnie wyluzowany.
- No co ty - zmusiłam się na uśmiech w jego stronę. Jakie to jest głupie... Czuję, że jest mi bliski, ale jednocześnie tak cholernie obcy. Nie potrafiłam się w tym odnaleźć.
- Będzie ciężko - szepnęłam cicho Nathanowi na ucho całując go przy tym w policzek, żeby zamaskować podszeptywanie.
- Dasz radę - zrobił dokładnie to samo, co ja i uśmiechnął się do mnie puszczając oczko






Cześć, Misie :*
Widzę, że zdziwione nowiną o domniemanym pokrewieństwie Nadii i Toma ^^ 
I o to chodziło! :D
Na dzień dzisiejszy jestem po wszystkich 13 egzaminach, z czego już wiem, że 9 zaliczonych :D Czekam na wyniki 4, chociaż wiem, że dwa na pewno są uwalone i za tydzień będzie popraweczka ;) 
Mam chociaż nadzieję, że pozostałe dwa, które prowadzi Dziekan (swoją drogą mówi IDENTYCZNIE jak król Julian xD) będą zaliczone, bo nie widzi mi się widzieć ponownie jego parszywej gęby ;D

Oczywiście rozdział został napisany, kiedy uczyłam się pilnie do egzaminów. Wena mnie napadła i nie chciała odejść, a przeciwstawiać się jej nie potrafię ;D
Swoją drogą ustny egzamin ze strasznie brzmiących Finansów przedsiębiorstwa, którego wszyscy się obawialiśmy, bo notatek było mnóstwo do nauczenia, przeszedł lekką ręką i mogłabym takie mieć non stop ;D Profesor jedynie wziął moje notatki, zapytał czy na pewno są moje i nawet ich nie przeglądając zaliczył przedmiot stawiając to samo, co Magister od ćwiczeń, czyli piękne i zbawienne na studiach 3,5! :D

Dostałam kolejną (13!) nominację do LA! Chasing the Sun - wieeeeelkie dziękuję i obiecuję wpaść do Ciebie jak tylko trochę się ogarnę ze wszystkim! :) <3

Pytania :

1. W jakich fandomach jesteś ?
   TwFanmily
2.Ulubiona piosenka ?
   Nie mam jednej ulubionej :)
3.Najfajniejszy film ?
   Nie potrafię wybrać jednego :)
4.Jakie seriale oglądasz ?
   Na wspólnej właściwie tylko :) Kiedyś oglądałam ich więcej, ale jakoś teraz się do nich zebrać nie mogę :)
5. Masz zwierzęta ?
   Psiaka
6. Jakie jest Twoje marzenie ?
   Móc zatrzymać czas :)
7.Czego się boisz ?
   Zbyt wczesnej i niespodziewanej śmierci własnej lub bliskich oraz pająków!
8. Co jest dla ciebie najważniejsze ?
   Bliskie mi osoby i to, żeby były szczęsliwe
9. Twoja średnia to....?
   Nie mam jeszcze wszystkich ocen! :)
10. Ulubiony aktor ?
   A bo ja wiem? :)
11. Masz inne blogi ?
   http://twinspowerwanted.blogspot.com/ ! :)

Jeszcze raz bardzo dziękuję i tym razem niech czują się nominowane wszystkie moje czytelniczki :) 
pytania te same, co dwa rozdziały temu ;) :*

Drogi Anonimku - tutaj mamy koniec lipca, a Nadia ma termin na 20 października :) Także za 3 opowiadaniowe miesiące na świecie pojawi się dzieciątko! :) W realnym czasie, obiecałam co poniektórym, że wyrobie się z tym do końca lutego, także odpowiadając na Twoje pytanie - SOON! :)

Póki co, to tyle do Was, jutro nadrobię zaległości na Waszych blogach, a ja idę odespać ostatnie dni, gdzie przez cztery dni spałam w sumie 10 godzin ;) Buziakuje, kocham i oczywiście...

ŚCISKAM! :***